Nieuw avontuur: China!

Op je fiets kom je nog eens ergens. Nou ja, op je fiets zelf niet helemaal. Als het goed is vlieg ik volgende week dinsdag met fiets, vier ploeggenoten en een trouwe ploegleider naar China. China? Ja, ook daar fietsen ze. Na Spanje, Belgie, Duitsland, Zweden en Suriname zal China het zesde land zijn waar ik ga fietsen dit seizoen. Het klinkt als 'Living the Dream.'

China, een land met 1,3 miljard inwoners, maar toch weten we er maar heel weinig van. Als je dan een buitenkansje krijgt om er zelf eens een kijkje te gaan nemen, dan moet je dat absoluut doen. De tickets zijn geboekt, het visum is aangevraagd en de benen beginnen langzaam weer op gang te komen. Ik heb er echt zin in. Opnieuw een geweldig avontuur!

We vertrekken dinsdag vanaf Schiphol en vliegen via Moskou naar Shanghai. Vanaf Shanghai vliegen we terug het Chinese binnenland in, alwaar Nanchang onze bestemming zal zijn. Nanchang is een stad met 1,9 miljoen inwoners aan de flanken van het Poyang meer. De ronde die we gaan rijden heet 'Tour of Poyang Lake' en begint 1 december.

Onze ploeg bestaat uit vier Ulysses-leden en één verdwaalde Kannibaal. Arnoud van Groen is ons proflid, die het ook mooi vindt om een weekje in China te koersen. Patrick Ruckert reed afgelopen jaar bij Parkhotel en reed ook al in het blauw-zwart tijdens het NCK. Florian behoeft geen introductie en Martijn Knol is gastrenner van de Kannibaal. Quirijn Smits, absoluut geen familie van....., gaat mee als trouwe ploegleider. BAM, als dat geen mooie week wordt.

Hypocrietwaarde

Het lijkt me een goed plan. Iedereen die momenteel actief is in de wielersport een test afnemen. Ditmaal testen we niet op de Hematocrietwaarde, maar op de Hypocrietwaarde. Geloof me, vele zullen positief testen. Drie leugens in het verleden staat gelijk aan één positieve test op het gebruik van hypocrisie. Een positieve 'Hypocrietwaarde-test' betekent levenslang bannen uit de wielersport.

Ik lees de laatste tijd veel kranten en nog steeds lees ik negatief over wielrennen. Het is de nasleep van Lancegate, de affaire rondom Lance Armstrong. Gisteren las ik toevallig iets over Marc Lotz, zelf betrapt op doping in 2005. Lotz nam, net als Steven de Jongh, gehéél op zichzelf doping. Echt niemand wist ervan, maar gelukkig... Lotz werd betrapt. Mocht er een generaal pardon komen, dan wil Lotz het echte verhaal nog wel eens uit de doeken doen. Lotz reed namelijk bij Lefevre, iemand met een Hypocrietwaarde zo hoog als de Galibier.

Steven de Jongh bekende eerder deze week tussen 1998 en 2000 enkele keren doping te hebben genomen. Daarna nam Steven het echt niet meer. Het werkte vast zo goed, dat je het gelijk niet meer ging gebruiken. Hij werd immers niet betrapt en reed als een speer, maar Steven de Jongh voelde dat het fout was en stopte met doperen. Gelooft u het? Ik niet. De Jongh is een kind van de dopinggeneratie. Gedurende zijn hele carrière (1994-2009) werden renners gepakt en namen renners doping. Maar de Jongh koos voor het 'veilig opbiechten'. Iedereen wist al dat TVM (waar De Jongh destijds voor reed) niet schoon was. Dopinggebruik uit die tijd opbiechten zal geen verder onderzoek opleveren, want die TVM-ploeg is gestopt.  Gebruik in zijn verdere carrière wél. Rabobank en Quickstep zijn namelijk beide nog actief en kunnen een verband met doping op dit moment niet gebruiken. De Jongh zou zonder twijfel positief testen bij de Hypocrietwaarde-test.

Nog iemand die absoluut positief test is Jens Voigt. Voigt heeft nog nooit iemand doping zien gebruiken en denkt dat de sport nu absoluut schoner is geworden. Volgens Voigt worden renners die "heel hard werken en dingen opofferen" beloond. Zelf is Jens Voigt 41, geboren in Oost Duitsland, het gebied waar dopinggebruik echt nooit voor kwam. Voigt rijdt hij nog steeds mee in 's werelds zwaarste koersen en heeft hij in het verleden met notoire dopinggebruikers gewerkt. Daarnaast is zijn naam weleens genoemd door Jörg Jaksche, een dopingklant van Eufemiano Fuentes. Voigt zou hebben gezien dat zijn ploegmaat doping langs de kant van de weg begroef, om het later weer op te halen. Voigt won en wint nog steeds op abnormale wijze koersen, maar nee, Voigt zat nooit aan de doping...

Maar gelukkig zijn we in het wielrennen wel zover dat we überhaupt praten over doping. Gisteren las ik dat er in het afgelopen jaar liefst 21!! tennissers en tennissters zijn gecontroleerd buiten toernooien om. Alle wielrenners werden bij elkaar meer dan 3000 keer getest. De cijfers over voetballers zijn niet bekend, maar ik geloof nooit dat die de 21 van de tennissers zal overtreffen. Wielrennen is nou eenmaal de sport waarop men jaagt. De andere sporten zijn of heel naïef of heel hypocriet, in ieder geval net zo naïef en hypocriet als in het wielrennen.

'Lancegate' is nog lang niet ten einde. Ik hoop stiekem dat iedereen opbiecht en dat de sport schoon verder gaat. Aan de andere kant weet je, de sport wordt niet schoner zolang Lefevre, Riis en alle andere dopingspecialisten in de wielerwereld blijven hangen. Doping en wielrennen zijn aan elkaar verbonden als Bassie en Adriaan. Het is tijd voor realisme in het wielrennen. Wees niet naïef, wees niet hypocriet. Voor je het weet test je positief op een te hoge Hypocrietwaarde.

Armstrong is niets meer dan een zondebok

Lance Armstrong is voor de rest van zijn leven verbannen uit de wielerwereld. Volgens UCI-topman Pat McQuaid is er geen plek voor hem meer in de wielersport. Het onderzoek (en alles wat daarbij kwam kijken) naar Armstrong heeft binnen het wielrennen veel teweeg gebracht. Een paar actieve renners worden geschorst, nog meer mensen worden beschuldigd, de UCI komt niet ongeschonden uit de strijd én de Rabobank trok de stekker uit haar wielerploeg.

Hoe hypocriet is het eigenlijk niet allemaal? 'We' doen nu net alsof het controleren op doping nu strenger gaat dan ooit, maar in feite valt het reuze mee. Wordt er nu heel veel meer getest dan vroeger? Nee. Er wordt alleen 'gemener' getest. Er wordt buiten competitie getest. Met kerst, op je verjaardag of wanneer je pasgeboren kind net overleden is, dan komt meneer de dopingcontroleur bij je aan de deur. Bovendien hebben we nu een aantal jaren de beschikking over renners' bloedpaspoorten. Daarin staat dus hoe je bloedwaarden zijn tijdens al die tests.

Is de sport zoveel schoner geworden? Nee. Afgelopen Tour de France was het 'gewoon' weer raak. Frank Schleck werd betrapt op een stimulerend middel en direct op non-actief gesteld door zijn ploeg. En niet alleen tijdens de Tour werden er renners betrapt op doping, maar gedurende het hele jaar werden er renners betrapt.

Nu het rapport-Armstrong naar buiten gekomen is, doet de gehele wielerwereld ineens alsof hij geen groot winnaar is. Dom. Ondanks zijn dopinggebruik blijft hij een groot kampioen. Hij was in al die Tours namelijk de allerbeste. "Jaaaaaaa, met dopinggebruik", wordt er dan gezegd. Ja, inderdaad met dopinggebruik. Maar... Wat gebruikte de nummer twee? En de nummer drie? En de nummer vier? En de rest van de top tien? Stel jezelf die vraag eens en geef dan ook eens voor jezelf antwoord.

Is het antwoord: "Niets, die reden schoon", dan ben je nog niet klaar voor een schone wielerwereld. Is het antwoord: "Ja, die zaten vast ook aan de doping", dan snap je dus dat Armstrong niet de enige die vals speelde, maar dat ze elkaar enigszins met gelijke middelen bestreden. Armstrong had wellicht iets betere faciliteiten en lag 'technisch' wat voor op zijn concurrentie. Maar speelde hij meer vals dan de rest? Nee, geen twijfel mogelijk.

Mag je dan wel zomaar iemand beschuldingen? Nee, dat mag ook niet. Maar laat die renners dan eens het voortouw nemen. Als ze dan zo clean waren, laat ze dan al hun beschikbare oude stalen herstesten met de nieuwe technologie. Dat doen we nu niet omdat het privacytechnisch niet toegetaan is. Als je als renner dan zo zeker is, heb je toch niets te verliezen? Maar dat doen ze niet, omdat ze de bui al zien hangen.

De wielerwereld wordt pas weer schoon als doping echt een taboe wordt en er serieuze straffen op staan. Een schorsing van twee jaar is natuurlijk een lachertje. Een positieve dopingplas zou moeten beteken dat je niet meer welkom bent in de sport. Dat je geen respect heb naar de sport en de mensen die er tijd, geld en energie in stoppen. Dan hoor je dus niet meer in die wereld thuis, je hebt het er immers zelf naar gemaakt.

Het ergste van dit alles is misschien nog wel dat je het vertrouwen in de mens verliest. Je weet niet meer wie je nog geloven moet en wie niet. Geloof je Wiggins, die als goede achtervolger door 'heel hard trainen' een topklimmer werd en de Tour won? Geloof je Contador, die 'vervuild vlees at' en vijf picogram clenbuterol in zijn bloed had? Geloof je Frank Schleck, die ooit 'trainingsadvies kreeg' van gyneacoloog en dopingdokter Eufemiano Fuentes? Geloof je Thomas Dekker, die doping nam omdat ie een moeilijke periode had, nadat hij jarenlang de straatstenen uit het wegdek gereden had? Geloof je Cadel Evans, die naar dopingdokter Ferrari ging vanwege zijn 'goede contacten' in het wegwielrennen. Geloof je Erik Zabel, die nam 'tijdens 1 tour doping (echt waar), en echt niet meer. Geloof je Richard Virenque, die het vaakst de bolletjestrui om de schouders droeg én kopman was van de bekende Festina-ploeg.

Er zijn tientallen absurde voorbeelden te noemen van renners die niet eerlijk zijn geweest over hun (vermeende) dopinggebruik. Het is echt niet dat Armstrong de enige renner was die vol doping de bergtoppen bedwong alsof het stopranden waren. Alleen tegen Armstrong is een miljoenenverslindend proces gestart. Wees blij dat dat niet tegen meer renners gedaan is, want dan was de wielersport allang kapot. Dan komen namelijk écht alle lijken uit de kast.

Koersen in Suriname is awesome!

Koersen in Suriname, dat is niet het eerste wat in je opkomt. Via via is het er toch van gekomen. Nu, tien dagen later, kan ik alleen maar zeggen dat het een prachtige ervaring was. Het waaierrijden in Nederland is leuk, maar zo'n ritje langs goudzoekersgebieden, dorpjes van houten hutjes en junglegebied is echt een unieke ervaring.

Thomas en ik konden in Suriname nog een prijsje meepakken ook. Thomas werd vierde in de eerste etappe en ik werd derde in de derde etappe. Dat we de koers niet 'even' opgerold hebben ligt vooral aan de rare koerstactiek die de Zuid-Amerikanen erop nahouden. Op kop rijden doen ze namelijk niet, dus zakt het tempo gewoon tot rond de 33, 34 kilometer per uur. Dan proberen ze weg te springen en dan springt iedereen er weer achteraan.

De eerste etappe lieten ze direct een groep gaan, de tweede dag duurde het vijftig kilometer voordat de kopgroep weg mocht blijven. Als er dan een groepje meer dan 15 seconde voorsprong heeft legt het merendeel van het peloton zich erbij neer en wordt er niet meer gereden.

Met die hitte (36 tot 43 graden) kan je niet met iedere groep meezitten en omdat je de renners niet kent, weet je ook niet met wie je mee moet zitten. Zo kon het dus gebeuren dat we beide dagen de slag misten. Op de derde dag reed ik een prima tijdrit, maar in het benauwde weer kwam ik vijftien secondjes tekort voor de dagzege.

Ook de slotetappe was een ware belevenis. De Anton Dragteweg op en neer en dan nog een rondje om het Onafhankelijkheidsplein. Makkelijk, veilig, snel. In de finale reed een groepje weg. Bob zat mee, maar de fiets (van Leon) waarop hij reed, schakelde niet vanwege een lege Shimano Ultegra DI2-batterij. Bob zat dus mee op de 39x14.

Dat werd hem niet. Thomas en ik hebben nog kilometers lang op kop gereden met 55 aan het uur om het gat dicht te krijgen. Op de finish kwam Leon nog tot aan het laatste wiel van de koplopers, maar de zege zat er niet meer in.

We hebben we een fantastische tijd gehad in dit prachtige land. Gelukkig staat er weer een uitnodiging voor volgend jaar. De intentie om terug te komen is zeer zeker aanwezig. Eerst vliegen we morgen (als het goed is) terug naar Amsterdam. Die tropen ga ik missen!

Mooiste rondje Alkmaar ooit

Onvergetelijk, fantastisch, gaaf. Ik kom superlatieven tekort voor de rit die ik vandaag gemaakt heb. Vandaag reed ik ongetwijfeld het mooiste rondje Alkmaar ooit. Gelukkig kozen we de goede afslag, want er was lichte twijfel tussen een rondje Alkmaar of een rondje Groningen. Beide steden waren op een bepaalde afslag ruim dertig kilometer. We rijden onze rondjes namelijk in Suriname en dat is een ware belevenis.

Op onze derde dag deden we dan ook een 'rondje jungle'. Een mooie tocht vanuit Paramaribo iets meer richting het binnenland. Dan kan je met je fiets op plekken komen, waar van beschaving weinig sprake is. Gelukkig voor ons liep er hier en daar nog een zandpaadje, waar wij met ons racemonster wel overheen konden hobbelen.

Zo kwamen wij na 35 kilometer uiteindelijk terecht in Alkmaar, een klein Surinaams dorpje verscholen in de bossen. Op de weg naar Alkmaar lopen varanen zo groot als mijn onderarm, schieten hagedissen de weg over en vliegen vogels waar ze in avifauna trots op zouden zijn. Bananen en kokosnoten groeien er langs de weg en dat alles in een redelijk stille omgeving.

Toen we langs een van de huizen reden vroeg een mannetje van een jaar of elf of we niet heel dorstig waren. Hij bood ons kokosmelk aan die hij zojuist zelf uit een kokosnoot gehaald had. Na de kokosmelk bood hij ons ook nog het vlees van de kokosnoot aan én gaf hij een kleine workshop liaanklimmen. Mocht er ooit een 'opzoek naar Mowgli' komen, dan zou ik deze jongen aanbevelen, want zijn klimkunsten waren fenomenaal.

Wat sowieso opvalt in Suriname, is dat alle mensen er uiterst vriendelijk en gastvrij zijn. Waar we ook vragen om de weg of andere informatie, iedereen is ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Van volwassenen tot kinderen, mannen en vrouwen. Iedereen is vriendelijk. Daarnaast is het met ruim 35 graden vrij warm en is de rest van ons verblijf goed geregeld.

Aan het begin van de avond werden we als renners voorgesteld aan de mensen in Suriname. We waren om 21.20 lokale tijd, dat is 02.20 's nachts in Nederland, op de landelijke televisie bij ABC Suriname. Op die zender hebben ze het grootste sportprogramma van Suriname en daar wilde ze ons graag voor interviewen. Na onze prachtige tocht stonden wij dus paraat om de pers te woord te staan.

Vanaf vrijdag rijden we de Bigi Bergi Tour. Een driedaagse race door de mooiste plekken van Suriname. We starten dertig kilometer onder Paramaribo en rijden dan een paar honderd kilometer landinwaarts. Op de derde dag rijden we in Paramaribo een korte tijdrit én een slotrit in de stad.

Ik hoop zelf een goed klassement en een goede tijdrit te rijden. De weg is constant glooiend, maar overal heel erg goed berijdbaar. Naast enkele goede coureurs uit Suriname en Frans Guyana zal de warmte een grote tegenstander zijn. In 100 kilometer gaan er echt veel bidonnetjes met water doorheen om het vocht op peil te houden.

We hebben er in ieder geval heel veel zin in en kijken uit naar de komende dagen. Of er dan nog een kleine prijs in zit is even afwachten, maar dat zou wel mooi meegenomen zijn. Nu eerst maar slapen en goed voorbereiden op de koers. Ik ga ervoor!

Heja Sverige

Een week na vertrek zijn we alweer teruggekeerd uit Zweden. Sinds vorige week zondag zijn we zeven koersdagen en vele millimeters regen verder. Hoe dan ook, het was een mooie week met mooie koersen en een leuke ploeg.

Na de Omloop van Venhuizen stond ons een pittige reis naar Zweden te wachten. De proloog stond vroeg in de morgen gepland en dus was er niet veel tijd om de benen enig herstel te geven. Met slechte benen starten in een explosieve proloog is dus niet optimaal. De eerste 2,5 kilometer reed ik nog wel aardig, maar toen de weg omhoog liep blies ik mezelf vrij snel op. Verder dan een plek in de achterste helft van de middenmoot kwam ik niet.

Op de tweede dag reden we een mooie omloop van ruim 20 kilometer met halverwege de omloop een klimmetje. Ondanks dat het klimmetje niet heel lastig was, zakte ik er daar in de slotfase doorheen. De afdaling was over een onverharde weg, die door de hevige regen meer op een modderpad was gaan lijken. Ik zat achteraan na de laatste beklimming en in de afdaling werd er vlak voor het einde van het modderpad hard gevallen. Ik kon net op tijd remmen, maar kon de achterstand op het peloton niet meer goedmaken. Florian had ook last van de valpartij en samen zijn we naar de finish gereden.

Ook tijdens de langste etappe op woensdag hielden we het niet droog. Dit keer gelukkig geen modderpaden of andere gevaarlijke wegen in het parcours. Wel opnieuw een klim in de omloop van 30 kilometer. Ditmaal een kilometer of drie met finish bovenop. Vroeg in de koers reden een paar renners weg, waarna een wandeletappe in de maak leek. Na 70 kilometer werd de gashendel toch weer opengedraaid en was het 60 kilometer echt koers. Toen reden opnieuw wat mannetjes weg en keerde de rust terug. Ik heb in de voorlaatste ronde veel kopwerk gedaan in een poging het peloton terug te rijden naar de kop, maar helaas kreeg ik geen steun. Mijn werk zat erop en ik mocht laten lopen.

Tijdens het criterium op de donderdag hadden we iets meer geluk. De regen was gestopt en dus konden de bochten 'gewoon' op snelheid doorgereden worden. Na 47 kilometer criterium kwam ik kort achter het peloton als 56e binnen. Florian werd tiende en behaalde onze enige top 10 plek van de week.

De vrijdagomloop telde tien ronden van 7,5 kilometer met opnieuw finish bergop. Gelukkig geen kilometers lange klim, maar een machtsklimmetje van 600 meter. Gedurende de race verteerde ik het heuveltje goed en ook de rest van de omloop was niet heel lastig. Pas in de slotfase werd er echt koers gemaakt en toen zat ik te ver van achteren om mee te zitten met de voorste waaiers die bovenop ontstonden.

Zaterdag mocht ik tijdens de tijdrit nog eenmaal mijn goede benen tonen. Het glooiende parcours van ruim 14 kilometer was van tevoren verkend en zodoende wist ik bij de start al dat ik moest gaan afzien. Na 19.27 was ik weer binnen en was mijn gevoel prima. Ik reed bijna 44 gemiddeld en daarmee word je tegenwoordig dus 28e. Overigens won de vice-wereldkampioen tijdrijden U23 Rasmus Quaade de tijdrit met een snelheid van 49 kilometer per uur.

In het algemeen klassement eindigde ik op 19 minuten achter de Deense winnaar Lasse Norman Hansen als 43e. De Denen reden hier als voorbereiding op de Olympische ploegenachtervolging. Hoewel de Denen vijf van de zes etappes wonnen, deed hun beste renner nog niet eens mee. Alex Rasmussen, renner van Garmin, werd drie dagen voor de U6 Cycle Tour geschorst en moest dus ook zijn Olympische droom laten varen.

Gelukkig was er na afloop toch nog een klein feestje te vieren in het Amsterdamse kamp. Bij de dames won Sara Olsson het klassement en dus was de stemming aan tafel van de pizzeria opperbest.
Komende weken moeten we zelf maar weer eens zorgen voor champagne of andere feestdrankjes. Hoewel de meeste klassiekers achter ons liggen is het seizoen nog lang niet ten einde.

Voor meer foto's klik hier

Destination Tidaholm, Sweden

Terwijl de zomer langzaam echt een zomer aan het worden is, pakken wij vanavond onze spullen voor een koersweek in Zweden. Daar rijden wij een zesdaagse koers, maar voor het zover is, rijden we eerst nog in Venhuizen de Omloop van Venhuizen. Een clubcompetitieklassieker over 170 kilometer.

Als het goed is zitten er straks vijf vermoeide coureurtjes inde auto opweg naar Zweden. De Omloop van Venhuizen beloofd een mooie koers te worden en voor Team Amsterdam is het de laatste kans om de clubcompetitiefinale te bereiken. We zullen er dus vollebak in moeten vliegen. Dat gaan we dus ook gewoon doen!

Na de koers zullen we direct naar Zweden vertrekken. Morgenochtend om 10.37 start Freek namelijk aan zijn proloog. Ik heb nog een ruim half uur langer de tijd en zal om 11.09 mogen vertrekken voor mijn 3,3 kilometer. Een kort tijdritje met een klein klimmetje in de laatste honderden meters. Naar verluidt is het een Kopje van Bloemendaal-achtige klim met 50 meter hoogteverschil in 800 meter.

Dinsdag en woensdag rijden we twee ritten in lijn en daarna volgen nog een criterium, omloop en een slottijdrit. Genoeg ritten dus om eens iets moois te laten zien. In de beide tijdritten hoop ik op een plek voorin het dagklassement en in de andere ritten wil ik de schade gewoon beperken of kijken wat er mogelijk is. Kort rijden in zo'n etappekoers lijkt me namelijk heel gaaf.

De tegenstand lijkt vooral uit Denemarken te komen. De Deense nationale baanselectie heeft zich ingeschreven en die komen dus ook met een paar sterke renners. Rasmus Quaade was in 2011 al de nationaal kampioen tijdrijden van zijn land bij de profs. Ook was hij vorig jaar tweede op het WK tijdrijden voor beloften. Naast Quaade staat ook Alex Rasmussen op de startlijst. Er zit maar één Alex Rasmussen in de Deense selectie en dat is de 'bekende' Rasmussen van Garmin. Helaas voor hem is hij deze week voor 18 maanden geschorst wegens het missen van dopingcontroles.

Over een week zullen we weer terugkeren naar Nederland en hopelijk hebben we dan een mooie koersweek achter de rug. De weersvoorspellingen zijn niet echt gunstig, hoewel regen en een graad of 20 mij goed moeten liggen. Ik heb er in ieder geval alvast veel zin in.