Thomas en ik konden in Suriname nog een prijsje meepakken ook. Thomas werd vierde in de eerste etappe en ik werd derde in de derde etappe. Dat we de koers niet 'even' opgerold hebben ligt vooral aan de rare koerstactiek die de Zuid-Amerikanen erop nahouden. Op kop rijden doen ze namelijk niet, dus zakt het tempo gewoon tot rond de 33, 34 kilometer per uur. Dan proberen ze weg te springen en dan springt iedereen er weer achteraan.
De eerste etappe lieten ze direct een groep gaan, de tweede dag duurde het vijftig kilometer voordat de kopgroep weg mocht blijven. Als er dan een groepje meer dan 15 seconde voorsprong heeft legt het merendeel van het peloton zich erbij neer en wordt er niet meer gereden.
Met die hitte (36 tot 43 graden) kan je niet met iedere groep meezitten en omdat je de renners niet kent, weet je ook niet met wie je mee moet zitten. Zo kon het dus gebeuren dat we beide dagen de slag misten. Op de derde dag reed ik een prima tijdrit, maar in het benauwde weer kwam ik vijftien secondjes tekort voor de dagzege.
Ook de slotetappe was een ware belevenis. De Anton Dragteweg op en neer en dan nog een rondje om het Onafhankelijkheidsplein. Makkelijk, veilig, snel. In de finale reed een groepje weg. Bob zat mee, maar de fiets (van Leon) waarop hij reed, schakelde niet vanwege een lege Shimano Ultegra DI2-batterij. Bob zat dus mee op de 39x14.
Dat werd hem niet. Thomas en ik hebben nog kilometers lang op kop gereden met 55 aan het uur om het gat dicht te krijgen. Op de finish kwam Leon nog tot aan het laatste wiel van de koplopers, maar de zege zat er niet meer in.
We hebben we een fantastische tijd gehad in dit prachtige land. Gelukkig staat er weer een uitnodiging voor volgend jaar. De intentie om terug te komen is zeer zeker aanwezig. Eerst vliegen we morgen (als het goed is) terug naar Amsterdam. Die tropen ga ik missen!
