Twee uur lang kwam de regen met bakken uit de hemel zetten in Brabant, maar dat weerhield de coureurs er niet van om 26 rondjes van drie kilometer te rijden. Een mooi rondje net buiten het wielerdorp Bladel. Ik kwam doorweekt over de streep, maar ook voldaan. Ik had thuis kunnen zitten en het NK kunnen zien, maar dan is 30e worden in de Afwachtingswedstrijd in Bladel veel leuker.
De dertigste plek was immers goed voor de allerlaatste eindprijs en dat is mooi meegenomen. Een groots prijsrijder ben ik toch al niet, dus ieder envelopje gaat grif mijn binnenzak in. Maar toen ik thuis kwam en mezelf 's avonds op wilde maken voor mijn welverdiende nachtrust merkte ik dat ik een hogere prijs had betaald dan gewonnen.
Op Facebook zag ik eerder op de avond al een berichtje voorbij komen over 'jeuk' en de 'eikenprocessierups'. Ik dacht nog: "Haha, daar ben je mooi klaar mee." Maar ik was er zelf ook klaar mee. Naarmate het later werd begon ik meer uitslag te krijgen. Eerst was het nog een beetje op m'n armen, daarna volgden mijn schouder, benen, nek en borst. En nu ben ik dus een volledig bevlekt monster.
Van nachtrust kwam niet echt heel veel. Uurtje wakker, uurtje slapen. Je kent het wel. Toen ik vanmorgen mijn laptop opstartte zag ik meer Facebook-berichten met dezelfde inhoud als gisteravond en ook reacties op die berichten. De strekking was ' Bladel, Eikenprocessierups, Jeuk'. Nu blijkt dus dat er rondom de koers zogenaamde brandharen van de Eikenprocessierups in de rondte vlogen.
De meeste renners die in het peloton reden zijn er niet aan ontkomen. Gelukkig heb ik geen brandharen in mijn ogen of luchtwegen gekregen, want dat kan nog wel eens (serieus) vervelend zijn. Die rode bultjes en die jeuk zijn lastig, maar ik kan er nu ook wel weer om lachen, ook al zit ik echt helemaal onder. De komende dagen zullen krabbende renners dus wat vaker voorkomen dan normaal, die jeuk is echt niet te harden.
