De tijdrit in Warns werd na een periode van ruim zes weken mijn eerste 'wedstrijd'. Het is geen officiele KNWU koers, maar slechts een clubtijdritje van zeven kilometer, waar wel 125 deelnemers op afkwamen. De tijdrit is een onderdeel dat steeds meer gaat leven in Nederland en tegenwoordig doe je niet meer mee als je niet op zo'n fancy tijdritmonster aan de start verschijnt.
Ik moest als 119e starten in het Friese plaatsje. Deze week was er regen en wind voorspeld, maar de weergoden waren ons goed gezind. Op het moment van starten scheen er een waterig zonnetje en was het bijna windstil. De temperatuur liet ons voelen dat boven Nederland zich een laag drukgebied begeeft, want het kwik steeg amper boven de zes graden uit.
En daar vertrok ik dan om een minuut voor vier. Zonder angst mijn knie te beschadigen joeg ik mijn Shiv naar de 50 kilometer per uur. Lang hield ik dit tempo niet vol en ik vond rond de 46 per uur een stabiele snelheid. Tot ik na een minuut of twee langzaam moeite ging krijgen en telkens een kilometertje per uur verloor. Na een moeizaam eerste stuk draaide ik naar rechts.
Wind in de rug. Heerlijk, of toch niet. Ik duw mijn shifter naar beneden en zoek de '15' op. Het duurt even, maar ik kom er echt doorheen en pak weer een snelheid op, waar je tevreden mee naar huis kunt gaan. De drie kilometer wind in de rug vliegen als een gek om mijn oren.
En dan draaien we nog terug tegen de wind in. Ik doe er alles aan om niet te veel snelheid te verliezen, maar als ik het dijkje op rijdt, gaat het niet echt hard meer. Gelukkig ben ik er bijna en ik pers een sprintje eruit. Binnen. 9.58 over ruim zeven kilometer. Ik ben tevreden.
Vier weken niks doen en toch nog 'even' 44.47 km/u rijden. Ik ben blij dat m'n knie pijnvrij bleef en dat ik er ook nog een acceptabele tijd mee kon rijden. Morgen sta ik aan de start op het clubkampioenschap van Ulysses en hopelijk kan mijn knie ook een iets langere inspanning aan.
