Op de scratch had ik dus niets te zoeken. Waarom niet? nou, ik werd laatste in mijn serie. Ontevreden? Nee. Ik ben wel laatste geworden in de serie, maar vraag me niet wat voor een serie. Zelfs de jongens uit de Nederlandse selectie, die zelfs tussen de wereldtop rijden, moesten strijden voor een finaleplek.
Van tevoren wist ik dat ik in de aanval moest om in de finale te komen. De sprint is voor een strijkijzer als ik niet weggelegd. Maar ja, dan word je in zo'n serie geplaatst met voornamelijk toppers. Die laten dus niemand wegrijden, want mocht je een rondje pakken, dan is er weer een finaleplek minder te vergeven.
Mijn scratchserie van tien kilometer werd dus met een gemiddelde van ruimschoots boven de vijftig kilometer per uur afgelegd. Deze wedstrijd heeft in totaal nul serieuze uitlooppogingen gekend, want er werd constant te hard gereden om weg te rijden. Het draaide uit op een traditionele sprint. Twee ronden voor het eind werd de sprint aangetrokken. Het beste was er bij mij toen al af en ik liet lopen, want er was voor mij toch niets meer te halen. De tegenstand was te sterk.
Vandaag heb ik hopelijk iets meer geluk op de puntenkoers. De serie is aanzienlijk minder sterk dan gisteren. Dat Pim Ligthart, Jeff Vermeulen en Jenning Huizinga veel beter zijn weet ik ook wel, maar de strijd om de overige vijf plaatsen ligt volledig open. Mannen als Wesley Kreder, Yondi Schmidt, Bart Harmsen, Erick Tol en Matthé Pronk hebben meer ervaring en kwaliteit dan ik, maar daarom ben ik er om een finaleplek van ze af te pikken.
