Het is al een tijdje stil. Op dit weblog, in het peloton, in mijn schuur. Mijn fiets roept me niet. Of ik hoor hem gewoon niet. Een paar weken terug besloot ik op rust te gaan. De prestaties waren slecht en ik was niet in staat het niveau te halen dat ik zou moeten halen. Ik was moe, dus de wedstrijden konden me even gestolen worden.
Mocht de fiets roepen, dan hoor ik hem gewoon niet. Even was mijn lichaam blind voor alles wat eruit zag als een fiets. Mijn voeten wilden geen binnenkant van Sidi's voelen. Mijn hoofd vond zelfs mijn helm al knellen als ie op z'n meest losse stand stond. Het elastiek in de broekspijpen leek zo strak te zitten, dat er geen bloed meer mijn onderbenen in zou stromen. Mijn shirt leek plots op een vlieger, veel te wijd. Zelfs mijn zo geliefde Oakleys wilde ik niet op mijn hoofd.
Het kostte mij helaas wel de ploegentijdrit waar Team Amsterdam voortreffelijk presteerde. Dat was had misschien wel de mooiste rit van het jaar kunnen worden, maar helaas... Ik was niet in staat daar optimaal te presteren. In plaats daarvan zat ik op de bank te kijken naar de Dauphiné Libéré, een Franse rittenkoers.
Maar na een dikke week zonder fiets hoorde ik maandagochtend weer een geluidje uit de schuur komen. Het was de fiets die graag een rondje wilde maken. Ik verstond hem als geen ander en klauterde op het zadel. 125 kilometer en een bezoekje aan het DK weg in Alkmaar later, voelde ik me opgelucht. Een tijd niets doen is toch zwaarder dan verwacht.
De komende weken doe ik het nog steeds rustig aan en rijd ik eigenlijk geen echte koersen. Zaterdag is dan wel het NK voor Journalisten, maar dat is toch eigenlijk meer het sociale gebeuren wat die koers zo leuk maakt. Na zaterdag zal ik weer langzaam beginnen aan mijn trainingsschema's en dan hoop ik nog een mooi naseizoen te kunnen maken.
