Het zit even niet mee. Rijd ik in Marokko om plek veertig, gaat er een Afrikaan voor mij onderuit. In Gerwen kwam ik er op het laatste moment achter dat mijn materiaal mij in de steek liet én lag ik op de grond in het criterium. Zelfs Op het NK voor journalisten, dé moraalwedstrijd bij uitstek, zat het weer tegen. Het mag niet zo zijn dit seizoen.
Die rood-wit-blauwe trui was voor mij dit jaar. Ik was het aan mijn stand verplicht. Gezien het deelnemersveld en de omstandigheden, moest ik gewoon de beste man aan het vertrek zijn, klaar. Niet dat er veel waarde wordt gehecht aan deze koers, want het is vooral een leuk en gezellig evenement, waar koersen slechts één van de onderdelen is. Het praatje voor de koers en het buffet na afloop, zijn minstens net zo mooi als het ritje zelf.
Ik ging deze wedstrijd als moraalboost gebruiken. De afgelopen twee maanden reed ik gewoon slecht en dat heeft mij geen goed gedaan. Ik besloot even rust te nemen en de fiets alleen te pakken als de innerlijke drang echt groot was. Een mooi resultaat op zo'n evenement als het NK journalisten, zou dan ook een opsteker zijn. Niet omdat het zo'n belangrijke koers is, maar omdat winnen winnen is. Winnen doet de mens goed.
De koers besloot ik dan ook attent te rijden. De eerste ronde even kijken wat de concurrentie aankon en daarna wachten op het juiste moment. Dat kwam in de vijfde ronde. In het wiel van de grootste concurrent, waren we bezig een afscheiding te maken. Driehonderd meter voor de klinkerstrook, waar de beslissing vallen ging, hoorde ik het geluid van een lekke band.
In een klap was de koers over. Geen materiaalwagen achter de koers en ik stond ook nog eens op het verste punt van het parcours. Anderhalve kilometer op een plat carbon wiel is geen optie. De koers was voorbij.
De volgende ronde was de slag gemaakt. De twee beste overgebleven renners in koers, waren vooruit. De winnaar kwam uit die ontsnapping, hoewel een van de twee vluchters in de laatste ronde nog teruggepakt werd. Mijn trui ging niet naar mij.
Ook als ik wel goede benen heb of iets winnen kan zit het dus even allemaal tegen. De moraal zit momenteel dan ook in het diepste punt van de schoenen. Een opsteker van het NK is wel dat het buffet na afloop gewoon weer prima was, evenals de gehele organisatie. Ik ga vrolijk verder op zoek naar mijn moraal, de ommekeer moet toch een keer komen.
