Mijn handblessure geneest langzaam, maar voor de Omloop van de Ijsseldelta was ik startklaar. Zaterdagochtend om 9.30 stond ik dus met nog zo'n 114 andere renners klaar om een prachtige koers door het Zwolse landschap te rijden. Omdat mijn koersfiets nog altijd niet terug gebracht is in koersconditie, startte ik op mijn topfiets.
Er stond weinig wind in de polder rond de Ijssel en de zon maakte het een rustige koersdag. Bij vlagen schoot de kilometerteller uit naar snelheden tot 55 kilometer per uur, maar over het algemeen werd er rustig gereden. Toch wisten enkele renners het weer te presteren om over de breedte van de weg een valpartij te veroorzaken.
Ik moest met mij zere hand een noodstop maken en wonder boven wonder was ik de eerste die niet viel. Snel stapte ik van mijn fiets af en liep door het gras weer de weg op, sprong op mijn fiets en vervolgde mijn weg. Ik sloot aan in een groepje die gemakkelijk weer konden aansluiten bij het peloton.
Richting de finale schoof ik op naar voren. Ik kwam wat vroeg op kop te zitten en waagde dus maar een poging. Meer dan tien seconden kreeg ik nooit en toen het peloton de finishstreep rook, denderden ze over mij heen. Ik sprintte niet meer mee en finishte als 53e. Gelukkig heb ik weer een mooie koers uit kunnen rijden en zelfs nog mee kunnen doen in de finale.
Vrijdag reed ik een tijdrit in Baambrugge, over het parcours waar ik het DK gewonnen heb. Dit keer werd ik tweede achter profrenner Tim Veldt. Hoewel ik 58 seconden langzamer was dan Veldt, kan ik niet ontevreden zijn.
De komende week ga ik hard mijn best doen om weer helemaal 100% te geraken. Donderdag staat er, op mijn verjaardag, een tijdrit op het programma. Zaterdag en Zondag start ik met de Pedaalridders in een Franse koers in Romilly sur Seine, zo'n honderd kilometer ten oosten van Parijs. Hopelijk kan ik in het buitenland wat potten breken.
