Maandagavond was ik even naar Sloten toe gereden, want afgelopen weekend had ik weinig gedaan. Maxim Harteloh was ook naar Sloten toe gekomen en dan is gezelligheid bijna verzekerd. Bovendien is Maxim een goede sprinter, die altijd voor de winst mee moet kunnen rijden.
Als er geen groepje weg is, is er voor mij weinig eer te behalen. Het is dan leuker om mijn kansen op te offeren voor een sprintzege van Maxim. Ik zat in het begin van de koers nog wel een tweetal keren voorin mee, maar toen kwam ik erachter dat het eigenlijk nutteloze pogingen waren. Beide keren werd de aanval onschadelijk gemaakt en kwam het peloton bijeen.
Dat was ook het geval toen Maxim vooruit zat. Maxim sprong naar een kopgroep toe en toen deze werd bijgehaald ging hij zelf op avontuur. Ik stopte daarachter af, maar op een gegeven moment kwam het peloton toch weer terug. Met nog een paar rondes te rijden was een massasprint onvermijdelijk.
In de laatste ronde schoof ik op naar voren en sloot vooraan aan. Ik wurmde me een aantal keer door een klein gaatje en als ik achterom keek, zag ik dat Maxim nog steeds in m'n wiel zat. Hij kan goed sturen, dat is zeker.
Op 500 meter van de streep kwam ik op kop van het peloton te zitten. Bovenop het viaductje en dan vollebak naar beneden met Maxim in mijn wiel. Ik trok vol door en sleepte het peloton in mijn wiel mee. Er was nog een renner vooruit, maar die was binnen bereik gebleven.
Maxim kwam op het goede moment uit mijn wiel en sprintte vollebak langs mij heen. Mijn werk zat erop en ik kon rustig naar de finish peddelen. Na een mooie sprint pakte Maxim de welverdiende zege. Mijn sleurwerk was dus niet voor niets geweest. Omdat de winnaar altijd betaald, dronk ik een AA'tje en stapte ik op de fiets terug naar huis.
