Donderdagochtend stapte ik al vroeg op de fiets voor een trainingstocht met Danny Bekker. Een trainingsmaat van Sloten die ook nog steeds progressie aan het boeken is in het wielrennen. Samen maakten we een toch van ruim drie uur, waarna we weer terugkeerden op ons beginpunt, Abcoude.Nadat we nog een minuut of vijf stonden te babbelen, passeerde de Footon-Servettoploeg. Een Spaanse wielerploeg met de Oostenrijks kampioen en andere behoorlijke renners in de ploeg. In het laatste wiel reed Enrico Gasparotto, prof bij Astana. Hij trainde mee met de Spanjaarden.
Na een aantal kilometers in het wiel te hebben gezeten, boog trainingsmaat Danny af naar huis, waarna ik alleen doorreed met de doorgewinterde profs. In Duivendrecht raakte de goudhemden het spoor bijster en vroegen ze mij als 'local' de weg naar het hotel. Ik zette mezelf op kop van het groepje renners en reed aan de zijde van de Engelssprekende Martin Pedersen uit Denemarken.
Na een paar kilometer arriveerden we bij het Novotel Duivendrecht. 'Many thanks to you, Dutch friend! Take care.' De Spaanse formatie verdween naar het hotel, maar Gasparotto bleef alleen achter. 'Do you know Schiphol? I've to go to Novotel Schiphol', aldus de gebrekkig Engels sprekende Italiaan.
Schiphol is nou niet bepaald in de buurt van Duivendrecht (kilometer of 20 met de fiets). Samen met Gasparotto ging ik op pad voor nog een tripje door Amsterdam. Ondanks de taalbarriere wist Gasparotto zich prima verstaanbaar te maken en na een drie kwartier fietsen bereikte we het hotel bij het vliegveld.
Ik gaf Gasparotto nog wat informatie mee over de etappe van maandag, die ongetwijfeld eindigt in waaiers. Gasparotto: 'Take my bottle and my food, you deserved it'. Ik kreeg een nagenoeg volle Astana-bidon mee naar huis en een paar reepjes en gelletjes. Lekker, ik had er ruim 140 kilometer opzitten en kon met eten en drinken naar huis fietsen.
