90 D1 staat er in een groen balkje als ik op mijn trainingsschema kijk. Simpel, negentig minuten in mijn harstlagzone D1. Niet lang, niet hard, niet zwaar. Ik ben dan ook drie dagen 'rust' aan het houden. Nou, vanavond niet. Ik heb gezondigd.
Na twee dagen relatieve rust kriebelde het vanmiddag zo in mij, dat ik besloot te gaan koersen op Sloten. Een lekker trainingskoersje van ruim anderhalf uur, waarin ik de benen lekker 'los kan laten'. Sinds dit jaar mogen er alleen nog amateurs deelnemen aan de woensdagavond wedstrijden en dus is de kans op groepvorming minder.
Vanaf het begin zat ik al mee in diverse groepjes. Mijn benen voelden sterk en dus reageerde ik op bijna iedere uitval. Moe werd ik niet, maar ik had door dat er geen groepje weg ging rijden vanavond. Af en toe zakte ik dus maar wat af voor een babbeltje met medefietsers.
Toen de overige categorieën afgesprint waren en er nog zo'n drie ronden te rijden waren, schoof ik op naar voren. Een rondje later zette ik aan en versnelde ik. Ik probeerde het peloton achter me te laten. Het lukte enigszins, want binnen een paar honderd meter had ik al een voorsprong van zo'n tien seconde te pakken.
Het peloton kwam amper dichterbij en ik ging in de Cancellara-houding liggen. Onderarmen op het stuur en zo hard mogelijk blijven rijden. Overal waar de wind niet op de kop stond, moest het tempo naar de 45 km/u. Tegen de wind in viel dat iets terug, maar het was voldoende om het peloton achter me te houden.
Ik hoorde de bel en moest nog 2,5 kilometer doordraaien. Mijn voorsprong groeide en ik begon er zelf in te geloven. Eenmaal aanbeland bij het viaduct, wist ik dat ze het peloton te laat ging komen. Het tempo mocht er iets uit en een armpje mocht de lucht in, een solofinish..... Mooi!
En hier staat de uitslag!
