Het kampioenschap van Amsterdam, een trainingskoers die net iets meer heeft dan een trainingskoers. Immers staat de titel "Kampioen van Amsterdam" op het spel. Voor de organisatie is een kampioen van Amsterdam uit Amsterdam wellicht wel het mooiste wat er is. Als renner van Team Amsterdam stond er dus een mooi klusje te wachten.
Een deel van onze ploeg had gisteren al mooi werk geleverd in de Ronde van Groningen die gewonnen werd door ploegmaat Jim. Ik was een van de renners die daar niet reed en gisteren gewoon 'moest' trainen. 130 kilometer in het zonnetje was overigens geen straf en deed mij zichtbaar goed.
De benen waren vandaag dan ook prima en ik wist dat een goede klassering in het kampioenschap van Amsterdam er misschien wel in zat. Al in de eerste ronde sprong ik mee met een klein groepje, maar helaas hield dat geen stand. Ook na de eerste uitlooppoging heb ik gepoogd mee te zitten in enkele ontsnappingen. Helaas zat de juiste ontsnapping er niet tussen.
Ploegmaat Freek reed wel op het juiste moment weg en reed samen met Jorne Videler een rondje of tien vooruit. Op anderhalve ronde werd Freek moegestreden teruggegrepen door het jagende peloton. Jorne Videler verdapperde en bleef nog even vooruit rijden.
Bij het ingaan van de laatste ronde zette ik alles op alles om nog weg te geraken. Ik schakelde een tandje groter en sprong weg. Al snel sloot ik aan bij Videler en probeerde even in zijn wiel uit te rusten. Helaas ging mijn vluchtgenoot niet echt hard meer, waarop ik besloot opnieuw aan te zetten.
Ik ging op het viaduct af en had nog steeds een lichte voorsprong. Net na het viaduct hoorde ik al dat het peloton zeer dicht bij was. Ik ging het niet halen. Gelukkig besloot ploegmaat Pascal net voor de laatste bocht een ultieme sprint in te zetten. Hij pakte een tiental meters voorsprong en won de koers. Een Amsterdamse winnaar, van Team Amsterdam die kampioen werd van Amsterdam. Mooi.
