De Tour du Maroc is voor mij uitgedraaid op een ware overlevingstocht. De heuvels zorgen ervoor dat ik het contact met het peloton verlies en dan in een groep naar de finish rijd. Normaliter moet dat geen probleem zijn, maar je moet niet alleen komen te zitten. Dan is het klaar.
Gisteren reden we de 'koninginnerit' met een beklimming van de Tizi Ntest, naar 2100 meter. De aanloop naar de klim was al een beetje glooiend en toen de berg eenmaal begon heb ik het peloton laten lopen. Ik koos ervoor om mijn eigen tempo omhoog te rijden en te gaan knokken tegen de tijdlimiet.
Mijn beklimming omhoog werd een helse tocht. Niet alleen vanwege het stijgingspercentage, maar ook vanwege de zon die constant op het lichaam brandde. Tevens was de weg zeer slecht en reden we over een soort geitenpad, waarop veel steentjes lagen. Ook stroomde het bergwater gewoon over de weg naar beneden.
Ik reed gelukkig niet de hele tijd voor de bezemwagen uit. Maar op een kilometer of vijf onder de top hoorde ik het brommende geluid naderbij komen. Ik zat inmiddels in een groepje met Engelsen, Burkina's en Kameroeners. Een Worldofbike-Argentijn en een Burkinees waren bij mij gelost en waren blijkbaar in de bezemwagen gestapt.
Nog voor de top bereikt was kreeg ik een lekke tube op een van de onverharde stukken. Ik stak een wiel uit de bezemwagen, maar verloor de aansluiting met de 'bus'. Met een absurde inspanning wist ik deze net onder de top terug te halen en kon dalen met een groep.
Maar net over de top reed mijn achterwiel opnieuw lek. Na een aantal minuten wachten, de bezemwagen was gestopt op de top, kon ik nog een achterwiel steken. Ditmaal was de 'bus' echt vertrokken en moest ik alleen afdalen. Dertig kilometers heb ik gevochten en gereden voor wat ik waard was, maar ik kwam er nooit meer bij.
Gelukkig had ik nog een mooie Marokkaanse truc in petto om de groep alsnog bij te halen.
20 kilometer verder wist ik alsnog aansluiting te vinden met de groep. Met veel hangen aan de wagen en plakbidonnetjes kwam ik de laatste heuvels over en reed ik als 106e en laatste renner over de streep op ruim 50 minuten na de winnaar. De eerste vier dagen hebben er aardig ingehakt, dus vandaag hoop ik op een rustige dag. Nu eerst weer op naar het ontbijt.
