Het was acht ronden voor het einde in de kwalificatie van de scratch. Het peloton viel even stil en ik rook mijn kans. Ik liet mijn benen een hogere frequentie draaien en sprong tussen twee renners door. Het peloton liet mij even begaan. Een ronde lang rook ik de finale van de scratch.
Het rondebord stond op zeven ronden en ik keek over mijn rechterschouder. Twintig meter niets, Michel Kreder schoot in gang met daarachter zijn broertje Raymond Kreder. Als een ware Garmin-trein reden ze achter een broekie aan dat net zijn amateur licentie verruild heeft voor een elite licentie.
De Kreders zorgde ervoor dat mijn gat nooit een serieus gat werd en dat ik ook weer ingelopen werd. Ik sloot weer aan in het peloton en moest me opmaken voor de sprint. De grote jongens lieten mij weer even zien waarom zij al wel jaren een elite licentie hebben en ik niet. Ik reed tegen de zestig en had alle moeite om het wiel te houden. De bel klonk en er werd een tempotje opgegooid. Het wiel voor me werd steeds lastiger te houden en ik verloor langzaam het contact.
Gelukkig was daar de finish. Ik eindigde achteraan in het peloton. Ik vermoed als 17e van mijn serie. De eerste twaalf plaatsten zich voor de finale. Hoewel ik me daar niet voor kwalificeerde, vond ik het toch een mooi debuut. Ik sloeg geen modderfiguur en dat tussen de echt grote namen. Dat belooft wat voor komend seizoen! Morgen nog de puntenkoers. 15.00 uur, Omnisport Apeldoorn. Support is altijd welkom!
