Zondag reed ik in het zuiden van het land de St. Jozef klassier. Een omloop over zo'n honderd kilometer. Makkelijk? Nee, het werd de zwaarste koers uit mijn koersloopbaan.
Werkelijk overal stond wind, schuilen was er niet bij. Al bij de start werd de eerste slag geslagen. Als kleine kinderen die op een snoepje duiken, doken 140 renners op de streep af om maar vooraan te kunnen starten. Ik startte in de voorste helft van het peloton, maar stond niet helemaal vooraan.
Ja hoor, al in de eerste ronden werden waaiers getrokken. Door een valpartij brak ons voorste deel in stukken en belandde ik in de tweede waaier. Voor mij zaten ongeveer veertig renners verdeeld over twee groepen. In de derde groep verzette we veel werk om weer terug te keren bij de voorste groep en dat lukte ons na dertig kilometers koers. Voor mij was dat het moment dat de man met de hamer langs kwam.
Het werk tegen de wind in was zwaar en ik had veel gegeven. Toen we aansloten bij de voorste groep, kon ik het tempo niet meer volgen. Ik zakte langzaam terug. Na een rondje in de tweede groep, gleed ik af naar groep drie en probeerde daar zo lang mogelijk mee te draaien.
De wind had veel renners gesloopt en ik kwam er achter dat alles wat achter mij zat, zo'n 90 renners, uit koers gehaald waren. De achterstand van hen was te groot en dus moesten zij de koers verlaten. Na 70 km koers hoorde ik de wagen achter ons drie keer toeteren, hij wilde er langs. Ik weet wat dat betekent..... DNF, Did Not Finish.
Verkrampt als ik was, stapte ik de auto in. Tevreden? Enigszins. Een zwaardere koers had ik nog niet eerder gereden. De omstandigheden waren zwaar en het parcours selectief.
Om volgende week beslagen ten ijs te komen, moest ik vandaag alweer aan de bak. Ik ben met Marion (foto)op pad geweest voor een lichte duurtraining. De beentjes zijn weer los, morgen en woensdag een fikse training en donderd
ag een tijdrit in Woubrugge. Ik ga voor een PR.
ag een tijdrit in Woubrugge. Ik ga voor een PR.