maandag 28 februari 2011

Het seizoen is begonnen

Regen, kou, valpartijen en bijna een Nederlandse winnaar. De koers in St. Severin leek wat dat betreft een beetje op de Omloop het Nieuwsblad. Ware het niet dat niet Rabobank, maar Team Amsterdam aan het vertrek stond in dit Waalse dorp. Het eliteseizoen is losgeschoten en zal waarschijnlijk niet meer stilvallen.

Met een ploeg van zestien man en drie begeleiders werd de zuidwaartse reis afgelegd. Iedereen heeft de afgelopen maanden de kou getrotseerd om hier een flitsende start te maken. In de regen, in de kou, tussen de heuvels.

Vanuit het vertrek regende het al pijpenstelen en met een kletsnatte outfit en koude vingers trokken we de heuveltjes in. Echt lange klimmen bleven in de openingsfase bespaard en ik kon prima volgen. Na vijf kilometer was de eerste valpartij van het seizoen een feit. Ik was net door en hoorde achter mij een motor tegen de grond gaan. Het gevolg was dat er twee ploegmaten flink gehinderd werden en op achterstand gereden werden.

Voor hen was de koers al vroeg voorbij. Ik handhaafde mezelf prima en voelde mezelf steeds beter worden in de regen. Als een vis in het water was echt een toepasselijk spreekwoord op deze natte dag. De korte klimmetjes verteerde ik goed.

Halverwege de koers ging een tweede motor tegen het asfalt. Ploegmaat Jim kon ternauwernood ontsnappen aan een onzachte aanraking met de ondergrond. Ik zat aan zijn wiel en kon net op tijd uitwijken. Met als gevolg dat wij in de achtervolging op het peloton moesten. Ik voelde mezelf goed een reed het gaatje in een ruk dicht.

Na een kilometer of negentig zat ik slecht geplaatst bij een langere klim. Op 500 meter kreeg ik het zwaar en zakte ik erdoor. Omdat ik al ver van achteren zat, kwam ik, samen met ploegmaat Sandor, met een seconde of twintig achterstand boven. Het groepje waarin wij zaten wilde niet rijden, terwijl in het peloton juist gas gegeven werd.

Sandor en ik deden de achtervolging samen, maar dichterbij kwamen we niet. De achterstand groeide gestaag en na een paar kilometer was het besef aanwezig dat het einde koers was. Ploegmaat Freek sloot van achteruit bij ons aan na een lekke band op een ongelukkig moment. Ook zijn koers was gereden.

Voorin ging Jim sprinten voor de overwinning. Deze zege leek op zak te zijn, maar helaas gingen de handen te vroeg in de lucht. Links van hem drukte een Belg nog net voor hem zijn wiel over de streep. Een klassiek 'Zabeltje' tot gevolg.

De tweede dag stond er een vlakkere rit op het programma in en rond Brustem. De wind speelde aardig op en dat leverde af en toe leuke situaties op. Halverwege de koers ging het flink op de kant gedurende een kilometer of tien. Ik zat halverwege het peloton, maar toen ik omkeek was ik al een van de laatsten. De rest was er al afgereden en ik vermoedde al wat er met mij ging gebeuren.

Een paar kilometer kantrijden verder was het een feit. De wind stond schuin in de rug en het ging erg hard. Ik had mezelf dom uit het wiel van ploegmaat Thomas laten drukken. Opschuiven kon niet meer en juist op dat moment lostte de renners die mij uit het wiel hadden gedrukt. Ik reed nog terug naar Thomas' wiel, maar merkte toen dat de benen niet meer verder wilden. Een tweetal kilometers verder was ik nog niet van het kantje af en werd ik met 57 kilometer per uur gelost. Klote! In de finale sprintte Koos naar plek zes en daarmee was hij de beste Team Amsterdammer.

Ik heb mezelf beide koersen laten aftroeven, omdat ik niet goed geplaatst zat. Ook dat is een kwestie van leren en ervaring opdoen, maar vooral brutaler worden. In ieder geval is de weg naar de top nog lang zat. Volgende week weer een koers!?

zondag 13 februari 2011

Benidorm Bastards (8): Laatste ronde


De laatste training zit erop. Opnieuw vier uurtjes peddelen door het Spaanse land. De thermometer gaf 21 graden aan, wat voor ons het seintje was de armen en benen iets bij te bruinen. De laatste keer Coll de Rates, laatste keer afzien bergop, laatste keer koffie langs de kust. Bakkie koffie in Calpe, één euro en tien cent, veruit het goedkoopst van de hele week. Geen gebak, er werd hard getraind vandaag.

De laatste training van de week betekende de laatste trainingsuren van 38 uren training in tien dagen. Bergop heb ik nogal eens afgezien tijdens de blokjes D3. Bergaf genietend van het lekkere zonnetje en de schone Spaanse natuur. Traditioneel werd de training afgesloten met een bakkie koffie aan de boulevard.

Morgen is het weer tijd voor de terugvlucht naar Nederland. Daar zullen we ons verder klaarstomen voor het seizoen 2011. Jan en ik hebben toch wel enige aspiraties en verwachtingen dit seizoen, dus moet er in Nederland nog hard doorgetraind worden. Wellicht dat ik volgende week deel kan nemen aan een trainingskoersje, dan komt de snelheid weer in de benen en mag het seizoen echt beginnen.

zaterdag 12 februari 2011

Benidorm Bastards (7): Vrienden


Onze voorlaatste echte trainingsdag zit erop. Maandag kunnen we weliswaar nog twee uur fietsen, maar dit zal vooral nog even losrijden in de vroege ochtend zijn. Vandaag mochten we nog even een paar uur spelen op de flanken van de Coll de Rates. Deze klim en wij zijn dikke vrienden geworden de afgelopen week. Zo'n beetje al onze blokkentrainingen werden afgelegd op de 800 meter hoge berg.

Tijdens dit soort trainingen vielen een aantal zaken op. Namelijk dat de meeste renners de klim liever van de andere kant bestijgen, dat veel dezelfde renners de klim oversteken en dat wij de warmere zonkant beklommen.

Het duurde drie dagen voor Jan en ik eindelijk een renner dezelfde kant zagen beklimmen als dat wij deden. Wij reden de stijlere, zonnige kant op, terwijl zo'n beetje alle renners die wij tegenkwamen aan het afdalen waren, terwijl wij klommen. Wellicht heeft het te maken met de startplaats van de renners. De achterkant van de Rates ligt dichter bij Calpe, 'the place to be' voor wielrenners in de omgeving van Alicante. Vanuit Benidorm is 'onze' voorkant het dichtst bij en dus beklimmen wij vooral die kant.

Alle keren dat wij de Coll de Rates beklommen zijn we een Vacansoleil renner tegengekomen die juist aan het afdalen was. Hij was niet de enige renner die we meermaals tegen gekomen zijn. Ook de opleidings ploeg van Omega-Pharma-Lotto, Lotto-Davo, kwamen we tweemaal tegen.

Wat voor ons ideaal was aan de Rates, was de mogelijkheid van blokkenrijden bergop. De Rates is niet heel stijl, ongeveer 20 minuten klimmen lang en lang genoeg voor een mooie blokkentraining. In de afgelopen weken is de Rates, naast het gemiddelde Benidormse terras aan de boulevard, onze beste vriend geworden. Morgen nog eenmaal ertegenop en dan kunnen we het Hollandse voorseizoen met vertrouwen tegemoet zien.

donderdag 10 februari 2011

Benidorm Bastards (6): Duurtraining

Lange training, vlak, rustig aan, bakkie koffie. Het waren zo'n beetje de sleutelwoorden voor de training van vandaag. De laatste dagen was er intensief gereden en dan is het op de dag voor de rustdag tijd voor een lange, rustige training. Deniá was zo'n beetje het verste punt dat we gingen bereiken en daar deden we dan ook een bakkie koffie met een wafel.

Het weer zat niet tegen en de route was een heel stuk vlakker dan de vorige lange rit. Dit maal had ik de route uitgekozen en moest Jan zich schikken in mijn parcours. De eerste 2,5 uur hielden we de hartslag laag en de snelheid constant rond de dertig per uur. Het bakkie koffie halverwege leverde genoeg moraal op nog zo'n ruk richting Benidorm te maken.

Na vier uur rijden kreeg ik weer wat last van mijn knie. Opnieuw ter hoogte van Benissa, een dorp waarvan de hoofdstraat schuin afloopt. Benissa ligt net achter Calpe op een klein uur rijden van Benidorm. Toen we rond half zes 'Old Town' Benidorm indraaide was het mooi geweest voor mij. Jan wilde graag nog een ommetje maken en plakte nog zo'n 20-25 kilometer eraan vast. De rustdag van morgen zal wellicht goed doen en misschien kunnen we net zo'n lekker (schuim)gebakje scoren als de vorige keer.

woensdag 9 februari 2011

Benidorm Bastards (5): Blokken bergop


De wolken van gisteren waren verdwenen en de zon had weer overhand. De luchtvochtigheid rondom Benidorm is hoog, waardoor er lekker veel zuurstof in de lucht hangt. Op het programma stond een mooie training van vier uur. Bergop vier blokken D3 van ieder vijftien minuten, gevolgd door tien minuutjes rust.

Na het eerste blokje voelden de benen toch iets zwaar aan, maar in de tweede keer omhoog ging het alweer ietsje beter. Het derde blokje ging het beste en legde ik in een kwartier de grootste afstand af. Jan reed z'n eigen tempo en reed makkelijker bergop dan ik. Zijn afgelegde afstand in een kwartier was dus groter dan die van mij.

Na een uur of drie rijden begon ik last van mijn knie te krijgen. Of het nu door het vele klimmen van de afgelopen dagen komt of door iets anders weet ik nog niet. Op de terugweg reden we nog verkeerd en lagen we op schema om een uur om te rijden. Om geen hongerklop te krijgen hebben we bij een plaatselijk tankstation een broodje gehaald.

Een verkeerde keuze. Na het broodje werd ik licht in m'n hoofd en schoot de hartslag de lucht in. Jan had weinig last en trapte stoïcijns door. Na een kilometertje kwam hij er achter dat ik ergens langs de weg stond en ik zijn wiel allang niet meer vast hield.

Na een goed half uur was de ellende van het broodje verdwenen. Mijn lichaam herpakte zich alsof het verlangde naar een kop koffie aan de boulevard. Na vijf uur op de fiets te hebben gezeten bereikten we de lelijkste stad van de Costa Blanca weer. De zon zorgde nog voor een lekker temperatuurtje in de namiddag en dus waren we precies op tijd voor koffie met appeltaart aan de boulevard. Morgen nog een lange training en dan rustdag!

dinsdag 8 februari 2011

Benidorm Bastards (4): Uitgerust


Gisteren bestond onze dag vooral uit hangen, liggen, rusten, een uurtje trappelen en terrasjes. Het was immers de eerste rustdag en de dagen ervoor hadden we hard getraind. Appeltaart hadden we nog niet bij de koffie gehad en dus was het gisteren de taak om een geschikt terras te vinden, waar men wel gebak bij de koffie serveert.

Na een rustige, fijne zoektocht over de boulevard lukte het ons koffie met gebak te scoren. De suikers, koolhydraten en eitwitvoorraden die we de dagen voor de rustdag verbuikt hadden werden danig aangevuld. De zon deed haar werk en bezorgde ons een aangename middag langs de Costa Brava, goede zaak.

De dag van vandaag beloofde een stuk zwaarder te worden. Een training van ruim drie uur met enkele pittige blokjes erin. Eerst enkele sprint, daarna een minuutje vollebak. Om de training te completeren een trapsgewijze wattagetest. En dat alles op de flanken van de Col de Rates, een klim naar zo'n 800 meter hoogte.

Het was vandaag de koudste dag van de week. De zon werd bijgestaan door enkele wolken en er stond een lichte bries. Met een graad of zestien voelde het niet bijzonder warm aan en mocht het lange jackie nog eens mee op training. Gelukkig werd het richting het eind van de middag iets warmer en toen wij na ruim drie uur trainen weer op een Benidorms terras belandde, was het zelfs aangenaam vertoeven.

De benen voelden een stuk beter aan dan voor de rustdag. De gebakjes hadden dus dienst gedaan. Ook Jan was vandaag in goede doen en hij reed zelfs een persoonlijk wattagerecord over vijf minuten. Volgende maand wil hij graag goed zijn in de Ronde van Groningen en dus werkt hij niet alleen aan de conditie, maar ook aan het zelfvertrouwen. Morgen trekken we opnieuw het achterland in voor een paar mooie trainingsuren, in de hoop dat de benen opnieuw zo lekker aanvoelen.

zondag 6 februari 2011

Benidorm Bastards (3): Pijn

Vanmorgen aan het ontbijt werd er nog gesproken over een vlakke rit van vijfeneenhalf uur. De reepjes gingen mee en de arm- en beenstukken waren weer uit de kast gehaald. Het was vandaag een paar graden frisser dan gisteren en dan is een korte broek net niet lekker.

Na een uurtje rijden bereikten we de voorsteden van Alicante. Dat was ook de plek waar wij de kust zouden verlaten en richting het binnenland zouden trekken. Zo gezegd, zo gedaan, maar geen rekening gehouden met het bergachtige binnenland. Gaf Jan's polar eerst nog vier honderd hoogtemeters aan, niet veel later begon het nog verder te stijgen.

We reden op La Carrasqueta, een klim naar ruim duizend meter. Het duurde niet lang voor ik Jan moest laten rijden en ik zelf al ploeterend omhoog reed. Ik ben een slechte klimmer en een duizendmeterklim is dan geen pretje. Mijn benen begonnen al vrij snel pijn te doen en we waren nog op 80 kilometer van Benidorm.

Na de top volgde een mooie afdaling en kwamen bekendere plaatsnamen weer op de borden te staan. Toen we terug waren op een metertje of driehonderd boven N.A.P, was het weer klimtijd. Ditmaal bijna naar duizend meter. Opnieuw lange tijd pijn lijden.

Het zware klimwerk zat erop en in de afdaling konden we nog even lekker doortrappen tot zo'n 85 kilometer per uur. De kilometers vlogen weg en na 5,5 uur waren we weer terug in onze verblijfplaats. De dag werd (traditioneel) afgesloten met een bakkie koffie op het terras. De nasi-maaltijd viel ook in goede aarde, dus we zullen straks weer lekker kunnen slapen. Morgen een beetje lostrappen en goed rusten. Een uurtje aan het strand liggen zou wel lekker zijn.

zaterdag 5 februari 2011

Benidorm Bastards (2): Korte broek


Terwijl het in Nederland behoorlijk aan het waaien is en er dus waaiers opgezet kunnen worden, vertrokken Jan en ik vanmorgen opnieuw onder een strak blauwe hemel en een steeds warmer wordende zon. Rond het middaguur hadden we de Col de Rates bereikt die door ons gebruikt ging worden al trainingsobject.

Om enkele intensieve blokjes te rijden, startten we aan de voet en reden twaalf minuten in hartslagzone D3 omhoog. Als de tijd verstreken was, rechtsomkeert maken, tien minuten rust houden en opnieuw twaalf minuten omhoog. In totaal vier keer twaalf minuten D3 omhoog.

Voordat we begonnen met onze fanatieke blokkentraining hebben we besloten de arm- en beenstukken uit te trekken, want het was er immers warm genoeg voor. Een graad of 23 is doorgaans wel voldoende om niet meer als een ingepakte sneeuwman op de fiets te zitten. Heerlijk, de eerste kilometers van 2011 in korte broek.

In z'n totaliteit reden we vier uur voordat we weer terugkwamen in Benidorm. Dit maal gelukkig zonder kettingbreuk of andere ongein. Als afsluiter nog een kop koffie aan de boulevard. Ook de pastamaaltijd smaakte weer bijzonder goed, dus zie ik alweer uit naar dag drie!

vrijdag 4 februari 2011

Benidorm Bastards (1): Kettingbreuk


Vandaag het eerste ritje in en rondom Benidorm gemaakt. Vooral op zoek naar enkele mooie klimmetjes om later deze week nog wat intensieve blokjes te kunnen maken. De parallelweg langs de kust leverde een heuvelachtige route op die ons via Altea richting Calpe bracht.

Na zo'n twee uur fietsen kwamen we in het dorpje Gata, waar we ergens rechtsomkeert wilden maken richting Benidorm. We draaiden een mooie, maar steile klim op, waarna ik moest terugschakelen richting de 23. M'n ketting liep wat aan en sloeg wat over en na zo'n driehonderd meter bergop stoempen begaf hij het.

Mijn kettinkje lag zielloos op het asfalt. Hij had z'n beste tijd duidelijk gehad en het zag er naar uit dat hij zelfs niet meer voor nood op de tandwielen geponst wilde worden. Sinds mei al was mijn ketting één met mijn cassette, derrailleurwieltjes en voorbladen. Een Nederlandse overwinteraar op de fiets bood nog wel zijn Aldi-kettingpons aan, maar mijn ketting wilde echt niet meer. Hij ging er niet meer op.

Gelukkig reden Jan en ik boven het plaatsje Gata. Na een korte afdaling konden Jan en ik zo rond tien over drie de plaatselijke fietsenmaker bereiken. Gesloten. Horario por la Tarde, de openingstijden voor de middag: 16.00 uur. Uiteraard, het was Siësta, net nu ik een keer met een gebroken ketting stond.

Een terrasje en vijftig minuten verder klopten we opnieuw aan bij de fietsenwinkel. Nog steeds geen hond te bekennen. Jan en ik besloten dat Jan maar alvast moest gaan fietsen, wilde hij nog voor het donker thuis komen. Mocht de fietsenmaker nog komen, dan kon ik het boemeltreintje richting Benidorm nemen.

Net toen Jan wilde vertrekken kwam er een autotje aanscheuren. Het was inmiddels tien voor half vijf en de man zag er duidelijk niet al te gehaast uit. Half met het hoofd schuddend zette hij er een nieuwe Dura Ace-ketting op. Ik kon weer fietsen, yes.

Jan en ik zette de terugweg in met een lekker vaartje. D1 werd ingeruild voor D2 en de afdalingen werden niet meer onder de 60 per uur genomen. Om half zeven waren we terug in ons appartement en kon Jan z'n kookkunsten laten zien. De pasta smaakte goed en nu is het tijd voor een uur of tien slaap. Morgen staat een mooie blokkentraining op het programma!

dinsdag 1 februari 2011

Benidorm Bastards


Ik kijk er nu al naar uit. Donderdagavond stijgt er vanaf Eindhoven een vliegtuig op dat de eindbestemming Alicante heeft. Als het goed is zitten ploegmaat Jan Lof en ik in dat vliegtuig met bestemming Alicante. Even voor tien dagen de kou verlaten om te trainen in de zomerzon rondom Benidorm.

Daar, in het overwinterwalhalla voor bejaarden, is het goed trainen. Afgelopen maand was ook de ploeg van Vacansoleil er te vinden en vermoeddelijk kunnen wij zo aansluiten bij andere trainingsgroepjes. Hard trainen is in deze fase van het jaar erg belangrijk en in Spanje is dat trainen net iets lekkerder dan in Nederland.

Hopelijk gaat de zon nog net iets harder schijnen dan dat hij nu er doet. Momenteel is het veertien graden en dat is net te koud voor een eerste ritje in korte broek. Een terugkomst met gebruinde armen en benen zie ik wel zitten!