Wauw! Dat was mijn eerste gedachte toen ik mijn potentiële nieuwe tijdritfiets daar zag staan. De Specialized-stand was zo ingericht dat er een aparte ruimte alleen voor de Shiv ingericht was. Het monster stond er afgemonteerd zoals Cancellara er wedstrijden mee rijdt, schitterend.
Ik kijk mijn ogen uit naar deze wreedaard op tijdritgebied. Het frame is superaerodynamisch en bovendien een 'nieuwe generatie tijdritframe'. Bij dit soort frames zit de stuurpen 'aan het frame' in plaats van 'op het frame'. Aerodynamischer en ook veel mooier.
Ik ben op slag verliefd en schiet een medewerker aan. "Ja meneer, deze is nog wel leverbaar voor u. In Nederland of in België zijn nog wel een paar van dit soort frames op voorraad". Verzot als ik ben loop ik verder over de beurs. Mijn gedachten laten de Shiv niet meer los. Concurrenten als Trek en Giant leveren gelijkaardige frames. Ik vind ze mooi, maar er is geen liefde op het eerste gezicht.
Dat ene frame spookt een dag later nog door mijn hoofd. De vlinders in mijn buik zijn nog steeds niet verdwenen. Gebeurt dat nog wel? Of is dit gevoel voor altijd? Wellicht moet ik mezelf eerst beseffen dat ik zelf nog een (hele dure) tijdridfiets heb staan en dat deze eerst verkocht moet worden. Daarnaast besef ik wellicht niet dat de Shiv een prijskaartje heeft van vier duizend euro.... Liefde maakt blind, maar dat gevoel is schitterend.
